Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

"Sen daha demin... ağabeyinin kendini eve kilitlediğini mi söyledin?" Baba Lu düşündü.

Lu Jingli telefonu birden çaldığında bir şey söylemek üzereydi... Cheng Feng’di.

"İkinci efendi, yardım edin!"

"Biliyorum, yoldayım!"

Cheng Feng bu kelimeleri söylediği anda, Lu Jingli ne olduğunu biliyordu. Telefonunu kapattı ve omuzlarını silkerek konuştu, "Ağabeyimin asistanı aradı. Sonunda evden ayrılıp şirkete gitmiş bu yüzden yoldaşlarıma destek vermeliyim! Görüşürüz!"

Lu Jingli gider gitmez öylece kalakaldılar ve birbirlerine baktılar.

"Chongshan, ne düşünüyorsun?" Anne Lu endişeyle sordu.

Baba Lu soğukça cevap verdi, "İşlerin nasıl gideceğini görelim bir. Belki de o kız ters psikoloji kullanıyordur, kim bilir?"

Anne Lu oğlunun itirafını düşünürken dilini ısırdı. Hangi aptal kız onu kendine çoktan aşık etmişken oyunlarına devam ederdik i?

"Peki ya Küçük Hazine?" Gerçekten bilmek istediği şey buydu.

"Sanırım Küçük Hazine artık iyileşmek üzere, bu yüzden endişeye gerek yok. Boşu boşuna endişelenme. Son birkaç gündür bizim yanımızdaydı ve o kız yanında yoktu. Gayet iyi görünüyordu, değil mi?"

"Ama…"

…

(Aynı anda, Movie City’de)

Ning Xi yatağına uzandı, işkencenin izleri yüzünde ter olarak kalmıştı…

Mükemmel bir zaman geçiriyordu veyahut mükemmel bir rüyaydı.

Güzel beyaz bir gelinlik giydiğini, ona umut ve ışık veren birinin elini tuttuğunu ve yavaşça yürüdüklerini görmüştü. Ancak papaz yeminleri okurken, etraf kararmaya başladı.

Bir adam zorla elini çekiyordu ve ne kadar gürültülü bağırırsa bağırsın bırakmadı…

Sonunda onunla birlikte delikten aşağı sürükleniyordu…

"Ding dong, ding dong..."

Birden kapı zili çaldı ve onu bu kabustan uyandırdı.

Ning Xi hemen oturdu ve tüm vücudunun bol miktarda terlemekten nemli olduğunu fark etti, kafası patlayacak gibiydi.

Dün gece neredeyse hiç uyumamıştı. Güneş doğmaya başladığında zar zor uyumuştu ama gördüğü kabuslar yüzünden tüm gece ayakta kalabilirdi.

"Ding dong..."

Kapı zili hala sürekli çalıyordu.

Ağır bir kafa ile Ning Xi kapıyı açmak için ayaklarını sürükledi.

"Kim o?"

"Fazladan kahvaltı almıştım... belki…" Jiang Muye sözlerini bitiremedi ve hayalet görmüş gibi Ning Xi’ye bakıyordu. "Tanrım! Korkunç görünüyorsun! Muhabirler seni böyle görürse uyuşturucu kullandığını falan sanabilir!"

Ning Xi elinden kahvaltıyı kaptı ve tersledi, "Şaşırmış rolü kesme bana! Hiç kalbi kırık birini görmedin mi?"

Jiang Muye cevap verdi, "Diğer kalbi kırık insanları gördüm ama hiç seni kalbi kırık görmemiştim, sen kalp kırarsın genelde…"

Ning Xi ekmekten bir ısırık aldı ve söyledi, "O zaman bugün şanslısın!"

Jiang Muye endişeyle iç çekti ve dış görünüşüne baktı, "Ning Xi, gerçekten iyi misin? Bu gece seninle içmemi ister misin?"

Ning Xi güldü, "Üzgünüm ama olmaz. Bu gece bir randevum var!"

"Ne?! Daha demin sana üzülüyordum ama randevu bile ayarladın mı şimdiden?!"

…

Ning Xi’nin bugün sadece savaş sahnesi olması iyi bir şeydi. Yüzü siyah kömürle kaplıydı, yoksa çekimi ertelemek zorunda kalabilirdi.

Odaklanmak için elinden geleni yapsa da birkaç hata yapmıştı. Bazı kung fu hareketleri diğer aktörleri yaralayacaktı ama şükürler olsun ki bir şey olmamıştı.

Ning Xi bu durumda çekime devam edemeyeceğini biliyordu, yoksa daha fazla çekim yapması mümkün olmayacaktı.