Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

(Lu Ailesi’nin Eski Evi)

Küçük Hazine şövalesinin önünde oturuyordu, yanında ise günbatımı vardı. Küçük silueti özellikle yalnız ve zavallı görünüyordu.

“Küçük Hazine, yemeğe gel hadi! Büyükannen en sevdiğin tatlı ekşi mandalina balığı yaptı! Küçük Hazine... Küçük Hazine?”

Anne Lu beş altı defa seslendikten sonra, sonunda Küçük Hazine tepki gösterdi.

Hiçbir şey söylemeden şövalesini toplamaya başladı ve bütün gün baktığı evin girişine birkaç defa daha baktı.

Sofra Çin ve Batı yemekleriyle doluydu.

"Küçük Hazine, bolca ye, tamam mı? Hepsi senin en sevdiklerin!"

"Evet, bolca ye. Hadi, büyükbaba yedirsin sana."

Küçük Hazine dik dik yemeklere baktı ve başını eğip yemeye başlamak için en yakınındaki yemeği seçti. Kimsenin dil dökmesine gerek yoktu.

Küçük Hazine’yi böyle itaatkar görmek, Baba ve Anne Lu’yu rahatlatmıştı.

Baba Lu karısına bakıp konuştu, "Gördün mü? Sana iyi olacağını söylemiştim!”

O gece Küçük Hazine bolca yemeye devam etti, hatta her zamankinden fazla yedi. İştahı epey açılmış gibiydi.

Üç sakin gün geçti ve hiç garip bir şey olmadı. Baba Lu çok mutluydu ve Anne Lu nihayet tekrar huzurluydu.

Ta ki o geceye kadar…

Küçük Hazine’nin odasından gelen hizmetçinin çığlıkları geceye düştü.

"Efendi! Hanımefendi! Bir şeyler yanlış? Küçük efendi... gelip görün!”

"Ne diyorsun? Ne oldu?"

İkisi de çarçabuk oraya gitti.

Odaya geldiklerinde Küçük Hazine’nin akşam yemeğinde yediği her şeyi kustuğunu gördüler. Safrasını bile öğürüyordu.

Anne Lu hemen gidip sırtını ovalamaya başladı ve bağırdı, “Ah! Küçük Hazine! Küçük Hazine, ne oldu? Neden bu kadar fazla kusuyorsun?!"

Baba Lu sakince konuştu, "Çocukların arada kusması normaldir, belki de çok yemiştir.”

Cümlesini bitirir bitirmez Küçük Hazine bayıldı.

"Küçük Hazine!” Anne Lu çığlık attı.

Artık Baba Lu bile sakin kalamıyordu, rengi soldu ve uşaklarla hizmetçilere bağırdı, “Neden orada dikiliyorsunuz?! Hemen doktor çağırın!”

Bir saniye içinde tüm konak kaos içindeydi.

Anne Lu solgun Küçük Hazine’ye sarıldı. Endişe doluydu ve Baba Lu’yu azarladık, “Hepsi hiçbir sorun olmadığını söylediğin için senin hatan! Bak ne oldu şimdi! Torunuma işkence etmen şart mı? Küçük Hazine mutlu olduğu sürece Tingxiao o kızla görüşse ne olur?! Dilenci olsa bile ona izin vereceğim!”

"Sen... Ne diyorsun şimdi?”

“Ne oldu? Yanlış bir şey mi söyledim? Sadece torunumun mutlu olmasını istiyorum! Önceden çok mutluydu, hatta iyileşmek üzereydi! Ve şimdi böyle oldu! Kalbim tuzla buz oldu benim.”

"Ben öyle değil miyim mi sanıyorsun? Ben sadece Küçük Hazine’nin geleceği için endişeliyim.”

"Küçük Hazine ölürse ne geleceği kalacak?!" Anne Lu bunu bir şeyi hatırlar hatırlamaz söyledi ve hizmetçiye dönüp emir verdi, "Xiao Rong, küçük efendinin çizimini getir. Görmek istiyorum.”

"Tamam, hanımefendi. Hemen getiriyorum!"

Hizmetçi Küçük Hazine’nin o akşam üstü çizdiği şeyi getirdi.

Baba ve Anne Lu çizime baktılar.

Küçük Hazine siyah kanvasa hiçbir şey çizmemişti ama yakından baktıkça kanvasın ortasına kalemle bir şey yazdığını gördüler…

Xiao Xi Teyze

Küçük Hazine çok iyi

Neden Küçük Hazine’yi istemiyorsun?

…

Bunu görür görmez Anne Lu’nun gözyaşları akmaya başladı, “Kim Küçük Hazine iyi demiş? Kendini itaatkar olmaya zorluyordu! Pilavını bitiremeyecek olsa bile kendini zorladı. Öfke nöbeti geçirecek olsa bile kendini itaatkar olmaya zorladı... çünkü birine söz vermişti.”