Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Her şeyden önce her zaman Lu Tingxiao'yu ciddi ve ölçülü bir beyefendi olarak düşünmüştü ancak bu öpücük telaşlıydı, hatta neredeyse vahşi ve ilkeldi.

Belindeki kavrama demir gibiydi ve ağzı dudağının ısırılmasıyla birlikte kanın metalik tadıyla dolmuştu. Dili de uyuştu ve sanki yiyip bitiriliyormuş gibi hissetti…

"Mmm...Lu…." Karşılık vermeye kalkıştığı an, daha da sıkı tuttu ve daha acımazdı.

Boynunda bir ağzı vardı ve önünde kontrolden çıkan adama baktı. Endişeleneceği kadar bir yabancıydı şu anda…

Gardını indirdiği sırada Ning Xi başından ahşap tokasını çıkardı ve boynuna yönelterek uyardı, "Lu Tingxiao, sakinleşsen iyi olur yoksa..!"

Lu Tingxiao’nun öpücükleri köprücük kemiğinde durdu fakat sadece kısa bir süreliğineydi. Nereden devam edeceğine karar veriyormuş gibi görünüyordu, sonra hiç durma belirtisi göstermeden dudaklarına yöneldi.

"Sen…," Ning Xi’nin elinden bir şey gelmiyordu.

Bu adam zihinleri okuyabiliyor mu?

Tek bir kılına zarar vermeyeceğini biliyordu... bu cesarete sahip olmadığını biliyordu.

Zihninde bir canavar olarak lanetlenen fakat sevgilisini terk edemeyen kızın hikayesi belirdi. Köylülere zarar vermemesi ve bu süreçte öldürülmemesi için oğlanın etini ve kanını almasına izin vermişti…

Hikayeyi bitirdiği zaman, kızın aptal olduğunu düşünmüştü. Şimdi de kendisi aptaldı.

Ning Xi sonunda konuşma fırsatı bulduğunda Lu Tingxiao’nun öpücükleri hassas kulak memesinin üstünde onaylandı, "Lu Tingxiao, bana verdiğin sözü unuttun mu? Ya da sözünü tutmuyor musun?"

Sesini duyduğunda gözünün önünden düşünceler geçti ve usulda cevap vermeden duraksadı, “Denetim.”

Ning Xi buna neredeyse kahkaha atacaktı. "Denetim? Kim senin gibi denetim yapar? Orada sen öylece otururken kimin dikkati dağılmaz?"

"Profesyonellik" monoton olarak cevap verdi.

"Benim profesyonel olmadığımı mı söylüyorsun? Sen... İyi! Bugün gerçekten çok profesyonel olmadım, ama bir dahaki sefere olmayacak! Ayrıca denetlemek için buraya geldiysen şu anda ne yapıyorsun?" Ning Xi sorguladı.

Lu Tingxiao en sevdiği oyuncağını diğer çocuklardan korumaya çalışan bir çocuk gibi ona sıkıca sarıldı ve hiçbir şey söylemedi.

Tam o anda, Ning Xi’nin aklı karman çormandı. Bastırmak için çok uğraştığı tüm olumsuz düşünceler açığa çıktı, onu müzikle yüzleşmeye zorladı ve bir karar verdi…

Dakikalar geçti ve Ning Xi sıcak, sarhoş edici kucaklamada gevşemek üzereyken, kendine geldi. Konuşmadan önce derin bir nefes aldı, "Lu Tingxiao, bana yedi gün verdin. Artık yedi gün beklemek zorunda değilsin, şimdi cevap vereceğim."

"Duymak istemiyorum," Lu Tingxiao konuşmasına engel olmak için öpmeye yeltendi.

Ning Xi sıyrıldığında hayal kırıklığıyla bakıyordu, "Lu Tingxiao, beni dinle."

Sanki tereddüt edeceğinden korkmuş gibi, Ning Xi ona bakmadan önce gözlerini sıkıca yumdu ve konuştu...