Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Kısa bir aradan sonra, ikinci sahne için çekim başladı.

Bu sahne neden en önemli şeydi?

Meng Changge'nin intikam sebebiyle saraya girmesi için önemli dönüm noktası olan en acı verici sahneydi ve filmin doruk noktasıydı.

Bu, Meng Changge'nin karakterini ve izleyicinin filmin ikinci yarısı için algısını doğrudan kuran önemli bir dönüm noktasıydı.

İki ordu arasındaki büyük güç eşitsizliğinden dolayı, Meng Changge bu savaşı kaybetmişti.

Kendi gözleriyle sağ kolu olan adamın onunla birlikte ateş ve sudan geçişine, düşman atının altında kalışına ve boynunun kırılışına şahit olmuştu;  kendi değerli kardeşinin düşman tarafından kellesinin alındığını ve kafasının bir kılıcın ucunda sallandığını görmüştü…

Savaşın ortasında Doktor Sun Huanqing ile ayrılmıştı ve onu bulduğunda, onu düşman okları tarafından her yeri delik deşik edilmişti…

Ona veda bile edememişti…

"Huanqing..."

Meng Changge’in kalbindeki son bağ da kopmuştu; kırılmıştı, ezilmişti, yuvarlanmıştı ve emeklemişti.

Yere yığılmış bir şekilde kollarında okların açtığı boşluklara bakarken çaresizlik içinde çığlık attı.

Gözyaşları yanaklarından aktı, kan kaplı yüzünde kendisine yol açtı…

Herkes Ning Xi'nin ani çığlığıyla şokla sarsıldı; hepsinin aklına zihinleri ve kalplerini meşgul eden hikaye gelmişti.

Sonrasında Meng Changge kılıcını kavradı ve düşmanın kalanıyla mücadele etti.

Düşman ondan sayıca fazla olsa da, şeytani öfkesi karşısında zayıf kalıyorlardı ve neredeyse yüz tanesini tek başına katletti.…

Ning Xi dublör kullanmadı ve dövüş sahnelerinde kendisi rol aldı. Duyguları tam yerindeydi ve hareketleri güzeldi; zarif bir trajik hava sundu.

Savaş bittikten sonra, geniş savaş alanında kalan tek canlı kişi oydu.

Tüm savaş alanı kanla ve cesetlerle kaplıydı; düşmanın kırık bayrağı rüzgarda sallanıyordu…

Sendelerken Meng Changge dizlerinin üstüne çökmeden göğsünü tuttu. Nefes nefeseydi, ruhu yorgundu ve gücü tükenmişti.

Öfkesi ve üzüntüsü tükendikten sonra, dizlerinin üzerinde sevgilisinin başını kaldırdı ve duygusuz bir ifadeyle yüzünü temizledi.

Bu sessizlik anında düzenlemeyle ikisinin anılarını tasvir eden görüntüler eklenecekti ama Ning Xi’nin ifadesi anıların görüntüsü olmadan da izleyiciyi etkilemeye yeterdi. Sessizlik rahatsız edici değildi fakat tanıştıkları andan itibaren Sun Huanqing’le anılarını herkes hatırladı…

Kısa bir süre sonra anılar sona erdi.

Meng Changge’nin gözleri uzaklara bakarken boştu…

Savaş alanına, kar dağlarına , otlaklara, sonsuz bir çöle ve gelişen bir başkente baktı. Yapay ve ihanet dolu saraya baktı. Gözleri çürümüş zevklerin altın sarayında dolaştı sonunda imparator ve kötü yoldaşlarında takılı kaldı…

Uçup giden kan kokusuyla güçlü bir rüzgar eserken, çenesini kaldırdı ve gözlerini kapattı.

Yavaş yavaş pembe, kan kırmızısı dudaklarının köşeleri, kışın çiçek açan şeftali çiçekleri gibi yavaşça kıvrıldı.

Mistik ve son derece güzel.

Şehirleri yıkabilecek bir gülümseme.

Bir sonraki saniyede, aileleri ve ülkeyi koruyan general çoktan ölmüştü. Bir ulus ve halkını yok etmek isteyen bir büyücü evinde doğmuştu.

Meng ailesinin nesilleri ülkeye sadık olmuştu: babası, üç büyük kardeşi, küçük kardeşi, hayatının aşkı... hepsi savaş alanında ölmüştü. Hizmetine kendini adadığı İmparator ve korumaya adadığı insanlar onu ölmesi için zorlamıştı

Bu aile, bu ülke, bu dünya, neden onun korumasını hak etti?

Durum buysa, o zaman ... hepsini yok ederdi!