Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

"Toplantı ertelendi."

İki kelimeyle, Lu Tingxiao telefonunu kapattı ve toplantı odasından çıktı.

Ning Xi, Lu Tingxiao’nun ona mesajla cevap vermesini bekliyordu ve telefonu çaldığında korktu.

Ning Xi, Xiao Tao’ya telefonla konuşacağını söyledi ve kuytu bir köşe buldu.

"Merhaba…"

"Mesajını gördüm." Lu Tingxiao’nun sesi mutlu geliyordu.

Ning Xi parmağını seramiklerin üzerinde gezdirirken yanıtladı. "Ah."

Mesajı gönderdiğinde hiçbir şey hissetmemişti ama peki neden şimdi bir şeyler ters gidiyormuş gibi hissetmişti?

"Kıskandın mı?" Lu Tingxiao’nun kısık tok sesi diğer taraftan duyuldu.

"Öhöm öhöm öhöm öhöm öhöm…" Ning Xi duyduğu kelimeyle şüpheli bir şekilde öksürmeye başladı ve cevap verdi. "Kim kıskanmış! Şirketin içindeki ilişkiler hakkında net olmanın önemli olduğunu düşündüğüm için sordum, hepsi bu!"

Si****! Bir şeyler yolunda değilmiş gibi hissetmesine ne şüphe! Kıskandığını sanmıştı!

"Öylesine bir soruysa, cevap vermeyi reddediyorum. "Lu Tingxiao cevap verdi.

"Ha…?" Ning Xi aptala dönmüştü. Lu Tingxiao’nun asla bu kadar çocukça davranacağını düşünmezdi. "O zaman bana söylemen için ne istiyorsun?"

Lu Tingxiao: "Sorumu hatırla.”

Hangi soru? Kıskanma meselesi mi?

Aslında…

Xiao Tao’nun bunun samimi bir ilişki olduğunu düşündüğünü duyduğunda, Lu Tingxiao’yu başka bir kadınla düşünce biraz rahatsız hissetti…

Fakat bunu nasıl kabul edebilirdi ki?!

Ning Xi cevap veriverdi, "Boş ver, cevap vermek istemiyorsan Su Yimo ile yattığına inanacağım. Bu da senin puanını sıfırın altına düşürüyor!"

Lu Tingxiao iç çekti ve taviz verdi. "Endişelenme, aramızda hiçbir şey yok. Şirkette onu kafana takmana gerek yok."

"O zaman neden insanlar onun destekçin olduğunu söylüyor? Ve sahip olduğu tüm kaynakları ona sen sağlamadın mı?” Ning Xi anlamamıştı.

"Ben senin gizli destekçinim." Lu Tingxiao cevap verdi.

Yüzü kızardı, Ning Xi hemen ciddi bir şekilde cevap verdi, “Soruma cevap ver! Konuyu dağıtma!”

Lu Tingxiao güldü. "Heh…"

"Ve gülme!"

Lu Tingxiao sonunda dalga geçmeyi bıraktı ve hafifçe öksürdü. "Ben emri verdim ama sonrasında başka bir şey olmadı. Bu emri vermemin nedeni, Küçük Hazine’nin hayatını bir kez kurtardığı içindi."

"Ne? Küçük Hazine’ye ne oldu?" Ning Xi birden endişeye kapıldı.

"Daha önce, daha fazla sosyalleşebilmesi için onu okula göndermeyi denedim. Sonunda duygularının kontrolünü kaybetti ve kaçarken neredeyse araba çarpıyordu. Şükürler olsun ki, o sırada başka bir araba gelip o arabaya çarpınca Küçük Hazine kurtuldu. O arabayı kullanan kişi Su Yimo’ydu. Sarhoş olduğu için arabası diğer arabaya çarpmıştı. Garip bir şekilde olsa da, Küçük Hazine’nin hayatını kurtardı...”

Ning Xi duyduklarıyla olduğu yere çakılmıştı. "Si****! Şanslı olan Küçük Hazine mi Su Yimo mu bilemiyorum! Yani ona borcunu ödemek için mi emir verdin?"

Lu Tingxiao’nun neden öyle yaptığını anlamıştı. Küçük Hazine'yi kazayla bile kurtarmış olsa, sonuçta kurtarmıştı.

"Evet."

"Küçük Hazine’nin hayatını kurtarmış sonuçta! Bu sefer neden ona ödemeyi bedeninle yapmadın?"

Lu Tingxiao tam 90’dan vurdu: "Sence bunu herkes için yapar mıyım?"