Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Yaşlı Lu’nun Konutu dağın ortasında yer alıyordu, ayrıca dağın büyük bir kısmını ve ormanı kaplıyordu. Ön kapıdan 20 dakika daha ilerlediler. Her iki tarafta da yemyeşil ağaçlar vardı ve manzara müthişti.

Ejderha damarının bulunduğu bu yerde, feng shui mücevherinin olduğu dedikoduları vardı.

Küçük Hazine sayesinde, bilgi dağarcığı da genişliyordu.

Pencereden dışarıyı izleyen Ning Xi çoktan iki yaşlı Lu'yu da kapıda beklediğini görmüştü, yüzleri heves ve beklenti doluydu, ayrıca torunları üzerinde titreyen büyükanne ve büyükbabalardan hiç farkları yoktu.

Ning Xi, kollarındaki Küçük Çöreğin saçlarını okşadı. "Hadi bakalım! Teyzeciğinin sana söylediklerini unutma, iyi şanslar!"

Ning Xİ'nin gözlerindeki cesarete ve beklentiyi gördüğünde, Küçük Çörek başını tereddütsüz biçimde salladı ve Lu Tingxiao onu arabadan çıkardı. Attığı her adımda, arkasına dönüp Ning Xi'ye bakıyordu.

Değerli torunlarını gördüğünde iki büyük de memnun olmuşlardı ve onu karşılamak için aceleyle yanına gittiler.

Büyükanne Lu'nun gözleri sulanmıştı, çok heyecanlıydı ve büyük oğlunu görünce homurdanmaya başladı: "Velet, aylarca Küçük Hazine'yi görmemeye tahammül edemiyoruz! Ve hala bana bir gelin vermedin!"

Lu Tingxiao boğazını temizledi ve arkasındaki arabadaki kişiyi işaret etti. Bu mesafeden, Ning Xi büyük ihtimalle onları duymuş olmalıydı...

İşin aslı, Ning Xi gerçekten de onları duymuştu.

Dışarıdakilerin onu göremediği, arabanın camlarına güvenerek, Ning Xi onların konuşmalarına kulak misafiri olabilmek için kulağını direk cama yaslamıştı. Sonra Bayan Lu'nun dediklerini duydu...

Büyükanne Lu hızla heyecana kapıldı. "Amanın! Gelinimde mi burada? Bizimle görüşmek için arabadan insin!"

"Anne..." Lu Tingxiao aciz bir biçimde konuştu. "Kendisi utangaçtır, onu korkutmayın."

Ning Xi hararetli bir şekilde başını salladı. Evet, evet, evet. Ben utangacım, lütfen arabadan inmemi söylemeyin!

Çok şükür ki, Büyükbaba  Lu'nun sözleri herkesin dikkatini çekmişti.

"Küçük Hazine ne yazıyor?"  Büyükbaba Lu şüpheyle sordu.

Kocasının sözlerini duyan, Büyükanne Lu da Küçük Hazine'nin bir şeyler yazmakla meşgul olduğunu fark etmişti.

Saniyeler sonra, Küçük Hazine tableti kaldırdı ve büyükannesi ile büyükbabasına, siyah inciler kadar parlak ve berrak baktı.

Tablette—

[Büyükbaba, büyükanne, Küçük Hazine sizi çok özledi!]

Tablette yazanı net olarak okuduktan sonra Büyükbaba Lu ve Büyükanne Lu birbirlerine hayrete düşmüş bir vaziyette bakakaldılar, sonra gözleri kızardı.

Büyükanne Lu kocasına kuşkuyla baktı. "Ben... ben yanlış mı okudum? Küçük Hazine bana sonunda büyükanne mi dedi!"

Tam olarak "demiş" olmasa da, Küçük Hazine ona ilk kez büyükanne olarak hitap etmişti.

Önceleri, onları daima görmezden gelmiş ya da istememişti...

"Ayrıca bana da büyükbaba dedi!" Büyükbaba Lu ağırbaşlı bir şekilde ama göğsü kabararak söylemişti. "Hatta bizi çok özlediğini söyledi..." Büyükanne Lu kendini daha fazla tutamadı ve Küçük Hazine'ye sarılarak ağlamaya başladı. "Büyükannesinin kuzusu! Büyükanneni ne kadar mutlu ettin biliyor musun?"

Büyükbaba Lu iç çekti, sonra büyük oğluna baktı ve ciddiyetle konuştu: "Tingxiao, sevdiğin kız çok iyi biri olmalı. Küçük Hazine'yi çok iyi yetiştirmiş."

Sadece Küçük Hazine'nin daha dışa dönük olduğunu ve artık dışarıya çıkmak için istekli olduğunu biliyordu, ama kırk yıl düşünse Küçük Hazine'nin böylesine olağanüstü gelişmesi aklına gelmezdi!

Gerçekten çok şaşırtıcıydı!

"İyi kız olmalı, değil mi? Ve onu çok iyi beslemiş. Şimdi ne kadar kilo almış, baksana! En sonra fotoğrafta gördüğümden bile daha fazla kilo almış!" Büyükanne Lu çok keyiflenmişti.

"Evet, o harikulade bir kadın." Lu Tingxiao arkasındaki arabaya doğru baktı, benzersiz bir yoğunluk içeriyordu gözleri.

Büyükbaba Lu oğlunun omzunu sıvazladı ve derin anlam içererek konuştu: "Evlat, iyi şanslar! En iyisini elde etmek için daha sıkı çalışmak doğaldır. Her şekilde biz sana yardımcı olur ve destekleriz!"