Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

Ning Xi göz ucuyla, adamın sol elindeki yüzük parmağına baktı.

Alyans takmamasına rağmen, o bölgedeki cilt tonu bariz şekilde daha çıktı. Belli ki kızları elde etmek için çıkarıyordu.

"Yalnızım!" Ning Xi başını eline yaslayarak, miskin miskin cevapladı.

Adamın yüzü aydınlandı. "Sana katılabilir miyim?"

"Tabii." Ning Xi hafif tebessüm etti, gözlerinde gizlenen bariz bir ihtar vardı.

Adam neredeyse memnun olmuş görünümünü gizleyemedi ve demode kız tavlama sözleriyle açıldı. "Ruh halin kötü mü?"

Ning Xi iç çekti, "Evet, kötü ayrılık!"

"Senin gibi güzellikten kim ayrılır ki? Nasıl bir adam ki sahip olduğuna değer vermeyi bilmiyor?" Elit yüzünde hayret edercesine bir ifade vardı.

"Ona tekmeyi bastım."

"Öhö, öhö... O zaman seni kızdırmış olmalı!"

"Aynen öyle! Arada bir aylak aylak dolaşan adamlarla takılmaya geldim ve o bunu öğrendiğinde hiç de mesele etmedi, çok saçma değil mi?"

"Eh..." Elit sonunda dilini yutmuştu.

Bu replikleri neden bu kadar tanıdık bulmuştu?

Tıpkı arkadaşlarına, tüm gün karısının nasıl başının etini yediğini anlatır gibiydi...

Ama bu kadın her hareketinde onu ele geçiriyor gibiydi, tıpkı büyülenmiş gibi, tamamen kendisiyle oynadığını fark edememişti.

Birkaç kadeh devirdikten sonra, ikisi de birlikte bardan çıktılar.

"Nereye gidelim? Royal Riveria'ya mı, yoksa Pearl'e mi?" Elit daha fazla bekleyemedi.

"Ne oteli! Burası iyi işte!" Ning Xi adamı dar bir sokağa sürükledi.

Elit heyecanla hızlı hızlı soludu ve onu duvara bastırdı, "Hm, haklısın... burası daha heyecan verici..."

İkisi konuşurken, onlardan beş adım uzaklıkta, plakası olmayan siyah bir arabanın hayalet gibi park edildiğini fark etmediler.

Arabanın içerisinde, Lu Tingxiao ne kadar sakin biri olursa olsun, bu sefer zaten var olan kalın buz tabakası tamamen kaplıydı.

Ön yolcu koltuğunda oturan Lu Jingli, pişmanlıkla, içten içe yeşile dönerken verdiği karara üzülüyordu.

Bu gece büyük bir şey olacağına dair güçlü bir hissi vardı, bu yüzden tüm gece uyuyamamıştı. Sonunda pencereden dışarı baktığında, önce Ning Xi'in sonra ağabeyinin ayrı ayrı evden çıktıklarını gördü ve utanmadan onları takip etti. Ama böyle bir şeyi hayatta beklemezdi...

Böyle büyük bir şey nasıl olurdu!

Daha fazla ağabeyinin korkunç yüzüne dayanamadı, öyle ki gece ağlayan bir çocuğu bile susturabilirdi.

Sokakta, adamın eli zaten Ning Xi'nin belindeydi. Lu Tingxiao, onların seviyesine inmiş bir tanrı bile olsa, şimdiye kadar dayanıklılığı yerle bir olmuş olmalıydı.

Lu Jingli, Lu Tingxiao'nun sabrını tek bir saç teline asılı olduğunu söyleyebilirdi. "Ağabey, hala neyi bekliyorsun?"

Lu Tingxiao demir kadar soğuk bir ses tonuyla yanıtladı: "Biraz daha bekle."

Lu Jingli panikledi. "Çoktan bu raddeye geldi! Ne için bekliyorsun? Hiçbir şey yapmazsan yeşile döneceksin!* Xiao Xi Xi son iki yıldır ihtiyatlıydı, ama çılgın bir geçmişi var. İyi olmayı öğrenmek kolay değildir, ama yeniden kötüye dönmek oldukça kolaydır..."

Lu Tingxiao: "Kes çeneni!"

Lu Jingli izlemeye cesareti olmadığından gözlerini kapattı, birden bire korkunç bir çığlık yükseldi…

"Huh? Bu çığlık iyiye işaret değil..." Lu Jingli hızla gözlerini araladı ve domuzun ölürken çıkardığı ses misali çığlık atan adamın erkekliğini koruduğunu gördü.

Ning Xi hızla ona sert bir tekme daha savurdu ve adam yere düştü. Adam ayağa kalkmak istediğinde, Ning Xi sırtına bastı ve adamın çenesi sertçe yere çarptı, ağzından kan akıyordu...

Lu Jingli sadece olaya bakarken bile acı hissetti ve daha fazla izlemeye dayanamayarak, gözlerini kapattı. "Yengem çok acımasız, ow ow ow..."

...

*Not: "Yeşile dönmek" kendini hasta etmek demek.