Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

"Ben hiçbir şey yapmadım." Lu Tingxiao yanıtladı. Duygusuz ifadesinde hafif de olsa ipucu yoktu.

"Öyleyse altıncı hislerimde mi sorun var? Daha neler..." Şaşkına dönen Lu Jingli saçlarını karıştırdı.

Sonunda, böylece yemek sona erdi.

Ning Xi yemeğin, savaşta mücadele vermekten daha yorucu olduğunu hissetti; her saniye uyanık olması gerekiyordu.

Yemekten sonra, Ning Xi hızla kalktı ve masayı temizlemeye başladı. "Bulaşıkları ben yıkarım!"

Lu Jingli son tatlı ve ekşi pirzolayı ağzına attı ve ağzı doluyken konuştu. "İzin ver ben yapayım!"

"Sorun değil, sorun değil, ben yaparım!" Ning Xi bunu yapmak için çabaladı; yapacak bir şey bulamazsa, delirecekti.

Lu Jingli, yanında olan Lu Tingxiao'ya kaygılı bir şekilde baktı ve aceleyle konuştu, "Bunları yapmak için o kadar uğraşmışken, nasıl bulaşıkları da yıkamana izin veririm! En çok yiyen benim, elbette bulaşıkları yıkaması gereken de benim!"

Dedikten sonra, Lu Jingli mükafat bekliyormuş gibi ağabeyine baktı.

Ancak, Lu Tingxiao kayıtsızca ona baktı ve konuştu, "Bırakalım Ning Xi yapsın."

"Huh..." Lu jingli düpedüz hayrete düşmüştü.

Bugün güneş batıdan mı doğmuştu?

Bu karısını koruyan manyak, şimdi de Ning Xi'nin bulaşıkları yıkamasına izin mi verecekti?

Bu hiç akıl alır şey değildi!

Ne kadar düşünmek için kendini zorlasa da, Lu Jingli'nin kafası karışmıştı. Lu Tigxiao ona baktı ve yavaşça konuştu: "Sen misafirsin sonuçta, hepsi bu."

Sersemleyerek, Lu Jingli parmağıyla kendisini işaret etti. "Ne??? Misafir ben miyim???"

Bir başka deyişle, Ning Xi ve o, aile miydiler?

Ne zamandan beri burada misafirdi?

Diğer tarafta, Ning Xi kızarıp bozardı. Elini alnına koyarak, ölmeye hazır bir ifadeyle, alelacele üst kata koştu...

Küçük Hazine, Teyze Xiao Xi'nin yüzünde dalgın bir ifadeyle aniden üst kata kaçıp gitmesini izledi. Teyze Xiao Xi'de ne sorun olduğunu bilmese de, babasının bir şey yaptığını söyleyebilirdi, bu yüzden Lu Tingxiao'ya mutsuz bir bakış attı, sonra kısa bacaklarıyla onun peşinden gitti.

Lu Jingli, bu arada Lu Tingxiao'nun onun yüzünün ortasına köpek maması atmasına hazırlıksız yakalanmıştı. Ning Xi'nin tabanlara kuvvet kaçışını, suskun bir şekilde izledikten sonra, aciz bir şekilde konuştu, "Ağabey, senin "hiçbir şey" dediğin bu mu? Öylesine takıldın diye, Ning Xi gibi sert bir kız bile topuklayarak uzaklaştı, tamam mı?"

[Not: Yüzünün ortasına köpek maması atmak ~

Halk dilinde tek bir kişiye 'köpek' deniliyor, böylelikle çiftler PDA'larıyla gösteriş yaptığında, tek olan kişilerin yüzüne aşağı yukarı 'köpek maması' atmış oluyorlar.]

"Altıncı hissimin yanılmadığını biliyordum! Tanrı aşkına ne haltlar karıştırıyorsun? Seni satmamak için her gün kırk takla atıyorum, ama sonunda yaklaşımın kontrolsüz bir hale geliyor birden. Ne olursa olsun, en azından bunu bana anlat, böylelikle ben de sana nasıl uyum sağlayacağımı anlarım..."

Lu Jingli uzun bir süre başının etini yediğinde, Lu Tingxiao üç kelime ile yanıt verdi. "Bulaşıkları yıkayıp, git."

Sonra üst kata çıkmak için soğukkanlılıkla döndü.

Lu Jingli: "......"

Tamamen derisinin yüzülüp, kan kustuğu noktaya kadar işkence gördükten sonra, bulaşıkları yıkamak ona mı kalmıştı?

Ağabeyi, düşkünlüğünü göstermek için onu mu kullanılmıştı? İnsanlık neredeydi? Sebebi neydi? Kardeşlik nereye gitmişti?

Sessiz ve huzurlu olan gecede, Ning Xi gözleri açık yatağında yatıyordu.

Çoktan birkaç saat geçmişti, ama kalbi hala hızla çarpıyordu.

Kahretsin!

Zaten deneyimli ve dünyayı yeterince görmüştü, ama hala bir adamın sözünden sebep, bu kadar çok paniklemişti. Kalbi tıpkı tamamen tecrübesiz, saf genç bir kız gibi yarışıyordu...

Hatta geleceğin nasıl olacağını hayal etmeye cesaret edemedi...

Hayır, hayır, bu böyle devam edemezdi, sadece öldürülmeyi bekliyordu!

O anda, saat gece yarısını gösterdiğinde çan sesi geldi.

Ning Xi yataktan kalktı ve bir şey için her yeri aramaya başladı...

...