Çeviri: Punchie Düzenleme: LordVioleGrace

"Üzgünüm Kardeş Yan, haksız olduğumu biliyorum, bir daha yapmayacağım!" Ning Xueluo dişlerini birbirine bastırarak konuştu.

O olay Su Yan'ın içindeki suçluluk duygusunu uyandırmış gibi görünüyordu ve artık Ning Xi'den kolay kolay şüphe etmezdi.

Ancak, insanların dediklerine inanmasa bile, kendi gözleriyle görmesi için olanak sağlayacaktı. Yine de inanıyor mu inanmıyor mu göreceklerdi!

Ning Xi'nin zayıf noktasını bulmak kolaydı. Jiang Muye ile olan ilişkisi her zaman belirsizdi ve şimdi bir çocuk da vardı. İşler daha da ilginçleşiyordu!

Ama bir süre harekete geçmeyecek, Su Yan'ın suçluluk duygusu azalıncaya kadar katlanacaktı...

...

Alışveriş merkezinin zemin katına geldiklerinde Ning Xi, Küçük Hazine'yi eve götürmeye hazırdı, o anda girişte onları bekleyen arabanın gittiğini fark etti.

"Huh, araba nerede?" Ning Xi'nin kafası karışmıştı.

Çalınmış olamazdı, değil mi?

Ama şoför arabada olduğu için, bu mümkün değildi…

Arkasından, koruma yanıtladı, "Hanımefendi, araç çoktan gitti, çünkü patron işten sonra bizi almaya geleceğini söylemek için aradı şimdi."

"Ah?" Ning Xi dediği aptalca şeyi duyduğunda, aceleyle devam etti, "Öyleyse kendimiz gitmeliyiz. Ya mesaiye kalırsa, ya da bir olay olur da geç kalırsa..."

Konuşmasını tamamlayamadan, önlerinde siyah Maybach kusursuzca durdu. Arka koltuğun penceresi yavaş yavaş açıldı ve ifadesiz yüz göründü. "Alışveriş bitti mi?"

Ning Xi başını sallarken ki ifadesi katıydı.

İki gündür erken yatıp geç kalkarak onu görmezden gelmeye çalışıyordu, bu yüzden aynı çatı altında yaşamalarına rağmen, iki gündür onu hiç görmemişti.

"Eve gidiyor muyuz?"

"Evet, evet!" Ning Xi arabanın kapısını açarak, Küçük Hazine'nin araca binmesine yardımcı oldu. Sonra ön koltuğun kapısını açtı ve ön koltuğa oturmaya hazırlandı.

Gelgelelim, korumanın biri ona endişeyle tedirgin olarak yaklaştı. "Hanımefendi, ön koltuk güvenli değil, izin verin ben oturayım oraya. Arkaya oturmak sizin için daha iyi, çok daha geniş.”

"Oh..." Ning Xi tekrar arka kapıyı açtı ve bindi.

Bindikten sonra, aralarında Küçük Çörek olsa bile, Ning Xi arabanın kenarında kalmak için çabaladı.

Lu Tingxiao'nun hali her zamanki gibiydi. Dizlerinde laptop, uzaktan klavyesiyle oynamakla meşguldü.

Bunu görünce, Ning Xi rahatlayarak derin bir nefes aldı.

Fakat, on dakika sonra, Lu Tingxiao işini bitirmiş gibi görünüyordu. Bilgisayarı indirerek, uykulu olan Küçük Hazine'yi kucağına yerleştirdi, bilgisayarı diğer tarafına koyduğunda, doğal olarak Ning Xi'ye doğru döndü.

O tanıdık soğuk aura aniden güvenli mesafeye girdiğinde, Ning Xi'nin birden tüylerini diken diken oldu. Refleks olarak kapıya biraz daha yanaştı ve yüzünü neredeyse cama yapıştırdı...

"Ning Xi..." Lu Tingxiao'nun sesi kulaklarına ilişti.

"Ah? Efendim?" Ning Xi başını ona doğru çevirdi.

Lu Tingxiao ona baktı ve acele etmeden konuştu. "Benden mi saklanıyorsun?"

"Ha? Bu... nasıl mümkün olabilir? Neden senden saklanayım? Sadece pencerenin ötesindeki gün batımındaki kırmızı bulutlar oldukça güzel! Sadece manzaraya bakıyordum... sadece manzaraya..." Bunu dedikten sonra, Ning Xi ışık hızında geri döndü.

Ama o anda, şoförün ne yaptığını bilmiyordu, fakat aniden keskin bir dönüş yapmasıyla, Ning Xi'nin bedeni Lu Tingxiao'nun üstüne düştü.

Lu Tingxiao kaşlarını çattı ve korumak için kollarına uzandı. Bundan sonra, kolunu geri çekemedi.

"Üzgünüm, patron. Araba aniden şeride girdi!" Arabayı süren, asistan Cheng Feng bildirdi.

Lu Tingxiao: "Pekala, biraz daha yavaş sür." Geri döndüklerinde Cheng Feng'in ödemesini yükselecekti.

Cheng Feng: "Baş üstüne!"

Ning Xi: "......"

Bu onun hayal gücü müydü, yoksa herkes kahyasından tut koruma ve asistanına kadar, Lu Tingxiao'ya arka mı çıkıyorlardı?