Çeviri: Godctia  Düzenleme: Perseus

Lu Jingli, yüzünün her yerinde acı bir ağıtla ona baktı. "Denyo! Tabii ki gerekli! Şu anda tuttuğunuz havuçları, yeşil sebzeleri ve lahanaları bırakın! Her birini kendim yetiştirdim! Onları suladım, onları gübreledim, onlara müzik çaldım ve her gün şakalar söyledim. Onlar benim bebeklerim! Altından yüz kat daha değerli! Ne kadar zengin ve sulu olduklarını farketmedin! Onlar sadece normal sebzeler değil! Normal sebzeler bu kadar güzel olabilirler mi! ”

Ning Xi: "…"

Onları yemek için yetiştirdiğini düşündü; Bir milyon yıl boyunca kızları tavlamak dışında Lu Jingli'nin bu kadar tuhaf bir hobisine sahip olmasını beklemiyordu…

"Onları hemen yere koy! Ya da sana şiddet uygulayacağım!"

Ning Xi göz kırptı. “Ama onları zaten aldım! Onlara para vermeme ne dersin?”

"Küçük bebeklerime parayla hakaret etme cesaretin var demek! Ning Xi, seninle savaşacağım!" Lu Jingli kollarını kıvırdı ve ona doğru koştu.

Ning Xi kafasında siyah çizgiler vardı. Küçük Hazineyi onun ardından çekti. "Koş -"

İkisi nefes nefese kaçtı. Ana girişten hala uzaktayken, Ning Xi "Lu Tingxiao! Yardım -" diye bağırdı.

"Bu ne?"

Lu Tingxiao evin dışına çıktığında, Ning Xi onunla birlikte arkasına saklanmak için Küçük Hazine'yi hemen çekti.

Lu Jingli'nin suratından şikayet ettiği gibi suçlamalarla doluydu, "Kardeşim, ister ilgilen ister ilgilenme, ailenizin iki veleti sebze seramdan sebzeleri çaldı!"

Lu Tingxiao: "Onlara ben söyledim."

Lu Jingli: "…" Beklendiği gibi, zavallı çocukların ardında küstah bir ebeveyn olmuştu!

"Çok fazla oldun! Umrumda değil, küçük bebeklerimi bana geri ver!"

Ning Xi, başını Lu Tingxiao’nın arkasından arkasına soktu. "Ama küçük bebeklerin hepsi öldü!"

"Ve bu kimin suçu! Ne, onları gömüp onlara dua edemem mi?"

"Mm, sanırım onları yersek daha iyi olur!"

"Sen, sen ... sen soğukkanlı bir kadınsın! İntikamımı alamazsam, o zaman birlikte öleceğiz!"

Lu Jingli'nin Ning Xi'ye ulamasındann önce, yolu yakışıklı bir robot tarafından aniden engellendi.

Robotu kontrol eden Küçük Hazine, sanki Lu Jingli'yi değerli teyzesine dokunmaması için uyarıyormuş gibi sakin bir şekilde ona baktı.

Lu Jingli göğsünü yumrukladı ve geri adım attı. "Hey! Adalet nerede! Küçük Hazine, ben senin ikinci amcanım! Neden bir yabancıya yardım ediyorsun!

Dövüş yapmak için üç velet ve bir robot görünce, Lu Tingxiao kaşlarını çaresizce çattı. "Kimse kimseyle savaşmıyor. Jingli, gel ve bizimle birlikte yemek ye."

"Asla ..." Ama Lu Jingli konuşmayı bitirmeden önce, aniden lezzetli yemeklerin kokusunu kokladı "Kardeş, çalışanlara izin verdin, değil mi? Kim pişirdi o zaman?"

"Ben yaptım!" Ning Xi anında elini kaldırdı.

Lu Jingli'nin yüzünde küçümser bir ifade vardı: "Yemek yapabiliyor musun? Yenilebiliyor mu?"

Ama yemek odasına girip masanın lezzetli yemeklerle dolu olduğunu görünce Lu Jingli şaşırdı. "Bunları gerçekten sen mi pişirdin?"

Ning Xi, Lu Jingli’nin yerinden çaldığı sebzeleri kullanarak hızlı bir şekilde üç yemeği pişirdi.

Onu kendi gözleriyle gördükten sonra, Lu Jingli buna inanmak zorunda kaldı, ama hala sebzelerini çaldığı için ona kızgındı ve kederli bir şekilde çalkaladı. “Şimdiki zaman nedir, hala bir insanın kalbine giden yolun midesi olduğuna mı inanıyorsunuz? Göbek düğmesinin altında üç inç ana nokta, tamam mı?”

Ning Xi gülmekten kendini alamadı; O ve Lu Jingli, düşünce ve değerlerinde inanılmaz derecede benzerlerdi!

Yine de, aptal olduğunu söyleyebilen tek kişi kendisi idi.

"Oh, öyle mi?" Ning Xi bir kaşını anlamlı bir şekilde kaldırdı, sonra biraz pirinç ve kaburga aldı ve Lu Jingli'nin ağzına doldurdu.