Çeviri: Godctia Düzenleme: Kharsmi

"Di mi, Di mi, Di mi?" Ning Xi ellerini bir araya getirdi, suratında bir umut ve gözlerinde bir parıltı vardı, kısmen Lu Tingxiao'ya yağ çektiği ve kısmen de gerçekten yardıma ihtiyacı olduğu için.

Lu Tingxiao üç saniye sessiz kaldı ve sonunda ağzını açtı: "Evet."

"Gerçekten mi? Gerçekten bir çözüm yolu var mı?" Ning Xi neredeyse heyecanla zıplıyordu. "Ne kadar zamana ihtiyacın olacak?"

"Bir…" Lu Tingxiao tam bir saat demek üzereydi, ama son saniyede fikrini değiştirdi. "Bir gece."

"Çok hızlı! Bu harika!" Ning Xi çok sevindi ve aceleyle bir dizüstü bilgisayarı çıkardı. "Bu, Zhang Qiang'dan aldığım dizüstü bilgisayar, başka bir şeye ihtiyacın var mı? Bunu senin için alacağım!"

"Gerek yok." Bunu söyleyip Lu Tingxiao ayağa kalktı ve üst kata çıkıp gitti.

Ning Xi, hemen onun peşinden koştu.

Ning Xi, Lu Tingxiao'nun sandalyesini dikkatle çekti, sonra dizüstü bilgisayarı masasının üstüne koydu ve ona bir bardak su getirmek için koştu.

Lu Tingxiao ona baktı, sonra da sandalyesine oturdu.

Lu Tingxiao kendi dizüstü bilgisayarını çıkardı ve iki dizüstü bilgisayarı bir kabloyla birbirine bağladı. Ning Xi'nin bahsettiği kanıtları gözden geçirdikten sonra, bilinmeyen bir yazılım açtı ve monitör ekranına bir dizi kod yazdı.

Merakla, Ning Xi bakmak için  yaklaştı, ama beklendiği gibi tek bir şey anlayamadı. Derin bir şekilde kafası karışmış olsa da, hiçbirini anlamadığı halde her şey onun için harika görünüyordu.

Lu Tingxiao yazarken, aniden kulaklarında hafif nefes alışlar hissetti. Aniden yazmayı bıraktı ve kaşlarını çattı.

"Sorun nedir? Bir sorun mu var?" Ning Xi endişeyle sordu.

Lu Tingxiao biraz soğuk bir sesle: "Benden uzak dur." dedi. Ona çok yakın olduğu için konsantre olması çok zordu.

"Ah ..." Ning Xi’nın kafası hemen aşağı doğru fırladı, bir patlıcanın donda yere düşmesi gibi yere düştü ve mağdur bir şekilde odanın uzak köşesine gitti.

Kızın sefil halini gören Lu Tingxiao, onu rahatlatmak için ağzını neredeyse açıyordu ama sonra vazgeçti.

Ning Xi kollarını bir yastığa sardı ve sıkı bir şekilde çalışan Lu Tingxiao'nun profilini sessizce gözlemledi. Gizlice manzaranın tadını çıkardı ve insanların bir şey üzerinde ciddi bir şekilde yoğunlaştıkları anların en çekici anları oldukları hakkında söylenenlerin doğru olduğunu fark etti!

Bir süredir, sadece klavyedeki tuşların rahatlatıcı sesi duyulabiliyordu.

Uzun bir süredir, Ning Xi orada bir şeyle uğraşıyordu ve sonunda dayanamayıp "Lu Tingxiao ... sana bir soru sorabilir miyim?" Diye sordu.

"Devam et."

“Sen… neden bana sormadın?”

"Ne soracağım sana?"

Ning Xi parmaklarını sıkıca yumruk haline getirdi. "Silahı sor! Bana neden silahım olduğunu sormayacak mısın? Pek çok açıdan, düşündüğünden farklı olduğumu düşünmüyor musun? Korkutucu mu değil miyim sence?"

Lu Tingxiao: "Hayır."

Ning Xi: "Ah ..."

Lu Tingxiao'nun bir şey sormadığı zamanlarda Ning Xi’nin vicdanı onu rahatsız etti. Ona bir arkadaş olarak davranmıştı  ve ona yardım etmek için geri adım atmamıştı ama o her zaman ondan bir şeyler saklıyordu.

Bu yüzden, Lu Tingxiao sormadığı halde Ning Xi kendi kendine konuştu. “M Ülkesinin çok güvenli bir yer olmadığını biliyorsun ve orada silahlar yasal. Ben oradayken silah kullanmayı öğrendim."

"Bu silah kaçak. Özel ayrıntıları bilmiyorum, bana veren arkadaşımdı. Ayrıca bana silah kullanmayı öğreten kişi de oydu. Sadece kendimi savunmak için son çare olarak. Bu, geri döndüğümden beri ilk kullanışım!"

Lu Tingxiao yaptığı işi bıraktı ve: "Bu arkadaşın kim?" diye sordu.