Çeviri: Minemosyne Düzenleme: Kharsmi

İşten sonra, Jia Qingqing sonunda Jiang Muye’nin boş anını yakalama fırsatı bulmuştu. Ning Xi’nin etrafta olmaması bu anı daha da güzel yapıyordu. Böylece utangaç bir ifadeyle Jiang Muye’a yaklaştı,”Muye, akşam yemeği için nereye gidelim? Yüz Nehir Oteli’nde deniz ürünleri yemek ister misin? Babam oraya üye ve VIP odasını kullanabiliriz!”

Jiang Muye tembelce gerinerek esnedi, “Unut bunu, ben gelmeyeceğim. Bugün çok yoruldum!”

Jia Qingqing bunu duyunca endişelendi, “Efendim? Ama bugün senin setteki ilk günün, ne olursa olsun bugünü kutlamalıyız!”

Jiang Muye bunu duyunca sıkıldı, “Kim uyduruyor bu hoşgeldin yemeklerini? Çok istiyorsan,tek başına git!”

Aslında, herkes Jiang Muye’ın yumuşak huylu olmadığını biliyordu.

Morali iyiyse iyi anlaşıyordu insanlarla. Ama eğer morali bozuksa…

Ve şimdi, açık bir şekilde morali bozuktu.

Azarlandığı için Jia Qingqing’in gözleri kızardı, “Bunun sadece bir görgü kuralı olduğunu düşünmüştüm. Niçin böyle konuşuyorsun Muye’ciğim…”

Kahretsin, Muye’cik de kim oluyor?

Kalbindeki hayal kırıklığıyla Jiang Muye neredeyse patlamak üzereydi. Durumun kötüye gittiğini farkeden Guo Qisheng durumu düzeltmeye çalışarak, “Hadi bunu başka bir güne erteleyelim. Muye bugün çok yorgun gözüküyor. Bugün birkaç sahne birden çekeceğimizi bilmiyorduk, ilk günler dinlenmesi ve çevreye alışması için ona fırsat vermeliyiz. Herkes bugün erken çıksın ve dinlensin. Hoşgeldin yemeği için daha uygun bir vakit buluruz!”

“Peki…” Jia Qingqing diyerek isteksizce bu yapışkanlığı bıraktı. Aynı zamanda Ning Xi’ye karşı öfkesi de arttı. Hepsi onun yüzündendi çünkü bütün gün Muye’ciğini çok zorlamıştı, bu yüzden Muye akşam yemeği yemek istemeyecek kadar yorgundu!

Jia Qingqing başını eğdi ve telefonundan birkaç fotoğrafa bakarak zalimce gülümsedi.

Ning Xi, bekle beni, bu yaptığını ödeteceğim sana!

….

Lu Apartmanında.

“Canım, ben geldim!” eve gelince Ning Xi yorgunluğundan tamamen arındı.

Küçük Hazine elinde bir bardak soğuk meyve suyu olduğu halde onu karşılamaya koştu.

“Canım, çok tatlısın! Seni seviyorum!” Ning Xi mutlu bir şekilde konuşmadan önce meyve suyunu aldı ve tek yudumda içiverdi, “Buraya gel, buraya gel, yengen üstünü tatlı kıyafetlerle değiştirsin. Biraz sonra seninle yahni yemeye gideceğiz!”

Odasına dönme lafını duyunca hemen kaçan küçük çörek, ’dışarı çıkma’ lafını duyunca itaatkar bir şekilde Ning Xi’nin sözünü dinledi.

Odaya ulaştıklarında, Ning Xi’nin onun üstünü değiştimesine izin verdi.

“ Bu çok sade, bu çok koyu, bu çok sıkıcı… Aman Tanrım! Bu kıyafetleri sana kim aldı böyle? Gerçi sormama bile gerek yok, kesin baban almıştır! Senin 35 değil 5 yaşında olduğunu unuttu heralde?”

Ning Xi dolabın dağınıklığından şikayet ederken memnun olacağı bir parça buldu, “Woow! Bu çok tatlı!”

İki uzun tavşan kulağı olan kısa beyaz gömlekli bir tulumdu bu. Önünde kanguruya benzeyen bir kesesi vardı.

“ Şunun tarzına bak, bunu kesin amcan almış olmalı! Tarz konusunda oldukça güvenilirdir. Küçük çocuklar sevimli kıyafetler giymeli ve böylece daha canlı gözükürler!” Ning Xi sormadan önce kendinden emin bir şekilde başını salladı, “Canım, ne düşünüyorsun? Bunu beğendin mi? Beğenmediysen,yengeciğin sana başka bir şey bulacak!”

Her zaman Küçük Hazine Ning Xi ile hemfikir olsa da, Ning Xi yine de onun fikrini sormayı unutmadı.

Beklendiği gibi, küçük çörek tereddüt etmeden başıyla onayladı.

Böylece Ning Xi giyinmesi için küçük çöreğe yardım etmiş oldu.