Bölüm 477: Subhuti

“Kimsin sen?” Üç Kraliçe Anne klonu aynı anda seslendi. Suratlarında dikkat ve tedbir dolu bakışlar vardı. Taoist cübbelere bürünmüş bu yaşlı adamın ortaya çıkışı çok dehşet vericiydi! Anlaşılmalıdır ki çoğu figür ışınlanmak için uzayı yaracak özel yöntemler kullanıyordu, lakin bu yaşlı adam kendine özel bir uzay girdabı açmış ve kendisine resmen kolayca geçebileceği bir koridor yaratmıştı.

 Manzarada fiyakalı bir şey yoktu… Ancak üç Kraliçe Anne de bu girdap taktiğini kullanamayacaklarını çok iyi biliyordu.

Yedi Gezegen’in Semavi Tanrısı yaşlı adama bakıyordu, lakin Kraliçe Anneler’e kıyasla, bu figürün gözlerinde keyif dolu ifadeler vardı.

“Subhuti geldi.”

“Biliyordum. Böyle canavarvari yeteneğe sahip bir öğrenciyi gelip kurtarması gerekirdi!”

“Hahaha, kurtulduk!”

Semavi Tanrılar’ın en sakini, Semavi Tanrı Kızılkar bile rahat bir nefes çekti. Aralarından biri bile Subhuti’nin onları kurtaracak yeteneğe sahip olup olmadığına dair bir şüphe içerisinde değildi. Sonuçta… Subhuti Üç Alem’in en tepesinde yer alıyordu ve kendisi en gizemli Taobabası’ydı. Taoist Üçhayat bile ona kıyasla daha zayıftı!

“Burası Sertboynuz Dünyası’nın bölgesidir. Biz üç kardeş olarak sizinle düşman olmak istemiyoruz.” Üç Kraliçe Anne klonu aynı anda Taoist cübbelere bürünmüş yaşlı adama bakıyordu.

Yaşlı adam onlara bir bakış attı, ardından sakince konuştu, “Menfur yaratıklar!”

Tırırım…

Bu iki kelime “Menfur yaratıklar” duyulduğunda, etrafı çevreleyen uzayda görünmez bir dalga belirdi ve dalga ortaya çıkar çıkmaz hemen üç Kraliçe Anne klonuna ulaştı. Üç Kraliçe Anne klonunun durduğu bölgede, uzay kırılıyor, çatıyor, bükülüyor ve yerle bir oluyordu. Parçalanan uzay zaman bölgesindeki üç Kraliçe Anne klonu öfke dolu kükremeler savuruyordu ve vücutlarındaki yeşil ışıklar sürekli kaçmaya çalışıyordu. Ancak… Bu kırılan uzay zaman bölgesine dayanabilmeleri mümkün değildi. Üç heybetli klonları tamamen parçalanarak, o bölgedeki uzay zamanla birlikte yok olmuştu.

Her şey sessizliğe büründü.

Boşluk’ta sadece Patrik Subhuti, Ji Ning ve Yedi Gezegen’in Semavi Tanrısı kalmıştı.

“Ama…” Ning gördüklerine inanamıyordu.

“Demek Patrik Subhuti’nin gücü bu?” Yedi Semavi Tanrı da dehşete düşmüş durumdaydı. Anlaşılmalıdır ki Semavi Tanrı Kızılkar Semavi Tanrılar içinde en kadim ve üst sıralarda bulunuyordu; aslında, kendisi sıradan Taobabaları’nın gücüne çok yakındı. Yedili Yedi Gezegen’in Tanrı Formasyonu’na büründüğünde, güç bakımından Taobabası seviyesine zar zor ulaşabiliyordu.

 Daha önce karşılaştıkları o üç Kraliçe Anne klonu da güç bakımından onlar denkti… Ancak Patrik Subhuti sadece “Menfur yaratıklar” demiş ve bu kelimelerden yayılan görünmez dalgaları anında o üç klonu katletmişti.

Böyle bir yetenek… Kişiyi gerçekten şaşırtıyordu.

“Subhuti gerçekten de Subhuti; Üç Alem’in en gizemli Taobabası.”

“Çok güçlü.”

“Dehşet verici.”

Yedi heybetli Semavi Tanrı tamamen şoke olmuştu.

Patrik Subhuti çok gizemliydi; Üç Alem’de gücünü nadiren gösteriyordu ve bu yedi Semavi Tanrı daha önce onu saldırırken görmemişti! Sadece önceki Tanrıkral’dan, “Taoist Üçhayat”tan, duydukları kadarıyla, Patrik Subhuti’nin çok güçlü, hatta Taoist Üçhayat’tan bile daha güçlü olduğunu biliyorlardı. Ne kadar güçlü olduğu sorusunu ise… Üç Alem’de cevaplayacak fazla figür yoktu. Üç Alem’deki sayısız büyük gücün Patrik Subhuti’yle ilgili ortak fikri tek bir kelimeyle açıklanabilirdi: “Gizemli”!

 Bunun için sadece yarattığı Hilal Dünyası’na bakmak bile yeterliydi! Patrik Subhuti’nin izni olmadan kimse bu dünyayı bulamıyordu! Bu yetenek bile başlı başına akılalmazdı.

………

Aslında, şu anda en büyük duygu selini yaşayan kişi Subhuti’nin öğrencisi, Ji Ning’di.

Kapana kısıldığında kederliydi, on sekiz yıl boyunca sessizce ölümü beklemiş, canlı bir şekilde yakalanınca tekrar kederi tecrübe etmiş, yedi Semavi Tanrı’nın ortaya çıkışıyla şoke olmuş ve keyiflenmiş, üç Kraliçe Anne klonunun ne kadar güçlü olduğunu görünce tekrar kederin ağlarına düşmüştü… Şimdiyse, ustası ortaya çıktığı gibi “Menfur yaratıklar” kelimelerini söylemiş ve üç Kraliçe Anne klonunu tamamen katletmişti.

Aslında… Kalbinde, Ning o esnada adeta bütün evrenin bir anda değiştiğini hissediyordu.

Boşluk eski halini koruyordu… Ancak Ning’e göre bu Boşluk artık daha güzel, güzeller güzeli bir yerdi.

“Saygılar, Yaşlı Patrik.” Yedi Gezegen’in Semavi Tanrısı tekrar yedi Semavi Tanrı’ya ayrıldı ve hepsi saygıyla konuştu.

“Fena değil.” Patrik Subhuti başını hafifçe öne salladı.

Bunu duyan Semavi Tanrı anında keyiflenmişti.

Patrik Subhuti’nin “fena değil” kelimeleriyle kastettiği anlamı çok iyi biliyorlardı. Taoist Üçhayat’ın emirleri dahilinde, eğer veliahtı Semavi Tanrı seviyesine ulaşmamışsa, o halde yedisi bu veliahtın hayatını umursamayacaktı; lakin Patrik Subhuti’ye göre, Ji Ning hem kendi öğrencisi hem de Üçhayat’ın öğrencisiydi; bu yüzden Subhuti bu yedi Semavi Tanrı’nın kendi istekleriyle Ning’i korumaya karar vermesinden hoşnuttu.

“Öğrencim.” Patrik Subhuti Ning’e baktı. Tek bir adım attı ve uzayı geçerek Ning’in önüne geldi.

“Usta.” Ning hemen saygıyla seslendi, gözlerinde yaşlar belirmişti. “Teşekkür ederim, Usta…”

“Hahaha…” Subhuti gülümsedi. “Hadi. Geri dönme zamanın geldi.”

“Tamam.” Ning ağır ağır başını salladı.

“Neden hala dönmediniz?” Subhuti arkasında duran Semavi Tanrılar’a baktı.

Yedi Semavi Tanrı hemen acele etmeye başladı. Önce Subhuti’ye saygıyla selam verdiler, ardından da ortadan kayboldular. Açıkça seçilebildiği üzere, Yıldızkavrayan Malikanesi’ne dönmüşlerdi… Ancak malikanenin “efendisi” olan Ji Ning, hiçbir şey hissetmemişti. Açıkça seçilebileceği üzere… Genç adam henüz Yıldızkavrayan Malikanesi’nin gerçek efendisi olmamıştı.

Ning başını kaldırdı, sonsuz Boşluk’a son bir bakış attı.

Bu Hiçliğin Bölgesi…

Onun için büyük bir test bölgesi olmuştu. Bu bölgede, önce karmik günahalevlerini alt etmiş, sonra kalpgücünde “hükümdar” seviyesine ulaşmıştı, ardından kalpgücünü kılıç parmaklarına aktarma yöntemini geliştirmiş ve ufak da olsa kılıçgücünü kavrayabilmişti…

Servet ve felaket, işte bunlar yan yana gelen şeylerdi.

Vhoosh. O uzay girdabı bir kez daha açıldı; adeta okyanustaki girdaplara benziyordu. Patrik Subhuti Ning’i girdaba gönderdi… Ardından her şey tamamen kayboldu.

Kadim Viranedünya. Sertboynuz Dünyası.

Sonsuz karanlığın hüküm sürdüğü bir bölgede…

Üç bilinç kendi aralarında iletişim kuruyordu ve… Düşünceleri dehşet doluydu.

“O yaşlı adam da kimdi?”

“Daha önce onu görmemiştik. O büyük savaşta bile kendini göstermemişti.”

“O savaşta karşımıza çıkacak olsaydı muhtemelen şimdiye kadar çoktan ölmüş olurduk.”

“Görünüşüne bakılırsa, Üç Alem’deki insanlardan birine benziyor. Bize saldırmış olması bile Üç Alem’in tarafında yer aldığını kanıtlıyor.”

“Mantıken, Hiçliğin Bölgesi’ne ait boşluğa ışınlanmak imkânsız olmalı… Ancak bunu başardı! Üstelik, üç klonumuzu sadece uzay zamandaki kontrolüyle parçalamayı bildi. Bu tür yetenekler… Dehşet verici.”

Üç Kraliçe Anne de sıkıntılı ve gergindi.

O yaşlı adam çok güçlüydü.

Güç bakımından o yaşlı adamın yanına bile yaklaşmaları söz konusu olamazdı. Yıllar önce yaşanan o büyük savaşta, bu üç figür de ufak roller oynamıştı ve hayatta kalmış olmaları da tamamen şans eseri gelişmiş bir meseleydi. O büyük savaştaki heybetli figürlerden herhangi biri bu üçlüyü tek parmağıyla katledebilirdi. Açıkça seçilebildiği üzere, bu yaşlı adam da o heybetli figürlere denkti! Bütün savaşın gidişatını değiştirebilecek üstün bir güçtü!

“Üç Alem’den gelen o yaşlı adamın gidip gitmediğini merak ediyorum.”

“Umarım direkt gider.”

“Umarım bir daha Sertboynuz Dünyamıza gelmez.”

Üç Kraliçe Anne olayların umdukları gibi gitmesini istiyordu, cesaretleri “menfur yaratıklar” kelimeleri tarafından tamamen parçalanmıştı. Şu anda, bir daha o yaşlı adamda karşılamak istemiyorlardı.

“Ne…”

“Olamaz!”

“Burada!”

Üç Kraliçe anne bilinçleriyle koskoca Sertboynuz Dünyası’nı kaplayalı çok oluyordu. Dünyayı sımsıkı kontrol ediyorlardı ve güçlü bir figür belirecek olursa hemen durumun farkına varacaklardı.

…….

 Sertboynuz Dünyası sonsuzluğa uzanan Kadim Viranedünya’nın sınırlarında bulunuyordu. Bu dünya tek başına süregelmişti ve çok genişti. Burada yaşayan çok sayıda boynuzlu savaşçı vardı… Ancak o esnada, hepsi dünyanın sarsıldığını hissedebiliyordu. Yer titriyordu ve dağlar parçalanmaya başlamıştı.

“Neler oluyor?”

“Bu ne böyle?”

Sayısız boynuzlu savaşçı başlarını kaldırarak gökyüzüne bakıyordu. Bunlardan bazıları henüz gençti ve orduya katılabilecek seviyeye ulaşmamışlardı; savaşçı olabilmeleri için Yeryüzü seviyesine ulaşmaları gerekiyordu. O esnada koskoca dünyadaki her kişi, Üstat Sarayı’ndaki Üstatlar ve ordular da dahil, gökyüzüne bakıyordu.

Tırırım…

Sertboynuz Dünyası’nın ötesinde… Yegâne, akılalmaz boyutlardaki bir el belirmişti.

 Bu el neredeyse Sertboynuz Dünyası kadar büyüktü. Uzay boşluğundan Sertboynuz Dünyası’na doğru inmeye başladığında…

Çat, çat, çat…

Sertboynuz Dünyası’nı kaplayan koruyucu formasyonlar çatlamaya başladı ve hatta uzay zaman o kadar sıkışmıştı ki, o bile çatlıyordu. En garip olan şey de… Sertboynuz Dünyası’ndaki uzay zaman farklı yoğunluk dalgalarıyla kaplanıyordu ve bu dalgalar da aşağıya iniyordu.

 El inmeye devam ettiği esnada, uzay zaman katmanları da ayrılmaya başlamıştı.

“Olamaz!”

“Kaçın!’

“KAÇIN!”

 Sertboynuz Dünyası’nın derinliklerinden üç devasa yaratık aniden dışarıya fırladı.

Onlar da simsiyah pullarla kaplı devasa vücutlara sahipti, ancak sıradan boynuzlu savaşçılara kıyasla çok ama çok daha şişmanlardı. Tek bir bakışta… Koskoca vücutlarının yarıdan fazlasını sadece göbek kısımlarının kapladığı görülebiliyordu. Çirkin küçük gözlerinden karanlık ışıklar yayılıyordu ve o esnada uzayı yarmaya çalışıyorlardı.

Vhoooooooooooooooosh…

O devasa el inmeye devam ediyor, uzay zaman gitgide baskılanıyor ve katman katman parçalanıyordu. Dünyanın en alt kısmındaki uzay zaman çok yoğun bir hale bürünmüştü ve bu yüzden üç Kraliçe Anne uzayda kırıklar açarak bir türlü kaçmayı başaramıyordu.

“Bizi bağışla.”

“Bizi bağışla.”

“Bağışla!”

Üç Kraliçe Anne kükrüyordu ve sesleri koskoca Sertboynuz Dünyası’nda yankılanıyordu.

Ancak o devasa el bütün bunlara kulak asmadan, duygusuz bir şekilde inmeye devam ediyordu.

“Olamaz…” Sayısız boynuzlu savaşçı tamamen şoke olmuştu. Dehşete düşmüş durumda oldukları açıktı ve bu dehşet hissiyatı ruhlarından geliyordu. Yaşananlar beklentileri dahilinde değildi. Çıplak gözle görülebilen o devasa el… Sonsuzluğa uzanıyordu ve bu el neredeyse dünya kadar büyüktü. Ning [Fener Ejderhası’nın Gözü]’nü kullansa dahi bu elin tamamını görmekte zorluk çekerdi.

 O devasa eldeki kanyonvari izleri ve el ayasını görebiliyorlardı.

BANG! BANG! BANG! Akılalmaz bir baskı yayılıyordu. Sertboynuz Dünyası’ndaki sayısız boynuzlu savaşçı paramparça olarak yeşil kanlara dönüşüyordu. Sadece mor pelerinli savaşçıların ve altın pelerinli savaşçıların bir kısmı zar zor hayatta kalmayı başarmıştı… Ancak vücutları yavaş yavaş çatlıyordu.

“Yaşlı alçak… Bir savaş daha mı başlatmaya çalışıyorsun?!”

“Lanet olsun, yaşlı alçak!!”

“ALÇAK!!”

Merhamet dilenmek işe yaramıyordu. Üç Kraliçe Anne çılgına dönmüştü ve ağızlarına ne gelirse onu söylüyorlardı. Kaçamıyorlardı… O dehşet verici elle karşılaşmaktan başka çareleri yoktu.

BANG! BANG! BANG! Henüz elle temasa geçmemiş olsalar da baskı altında kalan, çatlamaya başlayan uzay zaman önce inerek altın pelerinli savaşçıları tamamen katletmeye koyulmuştu. Sertboynuz Dünyası’nda artık sadece üç heybetli Kraliçe Anne kalmıştı. Garip vücutları da çatlıyordu. Yavaş yavaş çatlaklar büyüdü ve üç Kraliçe Anne daha da yüksek seslerle küfürler savurmaya, acı dolu çığlıklar atmaya başladı.

Ve nihayetinde… Her şey sona erdi.

Üç Kraliçe Anne tamamen paramparça olmuş ve toza dönüşmüştü.

BOOM!

Devasa el duraksadı.

Antik bir ses yankılandı. “Bir savaş daha mı başlatmaya çalışıyorum? Ufacık solucanlardan farklı değilsiniz!” Ardından… Devasa el kayboldu.

Her şey sessizdi.

Sertboynuz Dünyası… Üstünde devasa bir el izi olan ıssız, hayattan yoksun bir hale gelmişti.

…….