Kitap 12 (Tanrıların Gelişi)  Bölüm  14  – Yale’in Ziyareti

Çeviri: Gin   Düzenleme: Dr.Hiluluk

Yulan Takvimi, yıl 10034. Haziran. Savaşın alevleri Yulan Kıtasını bir kez daha sarmıştı.

Yulan İmparatorluğu, O’Brien İmparatorluğu ve Baruch İmparatorluğu bir ittifak kurup,  daha güçsüz olan Rohault İmparatorluğu, Rhine İmparatorluğu, Kutsal İttifak, Karanlık Birlik ve doğunun büyük çayırlarına karşı bin yıldır görünmeyen büyüklükte bir savaş başlatmıştı.

Doğunun büyük çayırlarının ruhani lideri, Savaş Azizi Tulily, çoktan Savaş Tanrısı ve Yüksek Rahip tarafından uyarılmıştı ve planlarına karşı gelmemesi gerektiğini biliyordu.

Dahası, Tulily, Linley’e borçluydu. Ayrıca Tulily, büyük çayırların savaşçılarının Aziz Baş Büyücülerinin yasaklı seviye büyüleri karşısında yok yere can vermesini istemiyordu. Tulily bu yüzden kendi Aziz seviye çıraklarını bu durumu konuşmak için büyük çayırlıktaki üç krallığa göndermişti.

Üç Krallık, Baruch İmparatorluğuna teslim olmayı kabul etmeseler de, hemen karşı  da çıkmamışlardı.

Kutsal İttifak ve Karanlık Birlik’e gelince, seçkin üyeleri çoktan yok edilmişti ve geride hiç Aziz kalmamıştı. İki büyük ittifak kocaman, şekilsiz bir kum yığını gibiydi.

O’Brien İmparatorluk ordusundan bir birlik Sihirli Canavarlar Sıra Dağlarının kuzey koridorundan geçip Kutsal İttifaka girimişti. Kutsal İttifakta sağlam bir istihbarat ağına sahip krallık ve dükalıklar, Kutsal Ada ve Işık Kilisesinin yüksek mevkili üyelerinin yok edildiğini öğrendiklerinde, O’Brien İmparatorluğunun yetkilileriyle gizli görüşmeler ayarladılar.

Gerçekte, O’Brien İmparatorluğu Işık Kilisesinin yok oluş haberlerini özellikle yayıyordu.

Dahası, haberler gerçekti. Işık Kilisesinin felaketten sağ kurtulacak kadar şanslı olan üyeleri istese de haberlerin yayılmasını engelleyemezdi. Görünüşe göre Kutsal İttifak, çoktan tarihin tozlu sayfalarındaki yerini almıştı. O’Brien İmparatorluğunun bölgeyi ele geçirmesi yalnızca zaman meselesiydi.

En azından şimdilik görünen durum buydu.

Karanlık Birlik’e gelince, onların durumu da Kutsal İttifaktan daha iç açıcı değildi.

Ancak tabi ki, Işık Kilisesi ve Gölge Tarikatı’nın üyeleri geniş bir alana yayılmıştı. Karargahları yok edilse ve çok az sayıda Azizleri kalmış olsa da, hala çoğu sıradan ölümlüler olan çok sayıda orta seviye idarecileri vardı.

Binlerce yıl süren hükümleri bu iki kilisenin gücünü iyice derinleştirmişti.

Işık Kilisesi ve Gölge Tarikatından geriye kalanlar, özellikle de Işık Kilisesinin fanatikleri vazgeçmek istemiyordu.

Dini inancın gücü gerçekten de güçlüydü.

Çeşitli yöntemler kullanarak, gerek kibarlıkla, gerekse kanla; on binlerce yıldır ayakta kalmış bu iki kilise iç meselelerini bir şekilde dengelemişti. Yulan İmparatorluğu ve O’Brien İmparatorluğuna karşı savaşa hazırlanıyorlardı. Son an gelene kadar, vazgeçmeyeceklerdi.

Sihirli Canavarlar Sıra Dağlarının eteklerinde, O’Brien İmparatorluğunun Güneydoğu İdari Bölgesindeki ıssız bir yolda.

Yeşil bir pelerin takan garip bir adam yolda durmuş, çevresine bakınıyordu. Uzun kollu giysisinden görünen tek şey tavuk pençesi gibi görünen bir çift eldi ve bu adamın son derece yaşlı olduğunu gösteriyorlardı.

Yalnızca…

Gözleri, bir kurdun gece vakti parlayan gözleri gibi yağlı yeşil bir renkte parlıyordu.

Arkasında, gümüş pelerinlere bürünmüş dokuz figür vardı. Bu gümüş pelerinli figürler yaşlı adamın arkasında birer hizmetkar gibi saygıyla duruyorlardı.

“Yulan Kıtası. Demek burası Yulan Kıtası…” Yeşil pelerinli yaşlı adamın kısık, antik bir sesi vardı.

“Öhö, öhö…” Adam öksürmeye başladı. Bu yeşil cübbeli yaşlı adam sanki biraz güçsüz düşmüştü.

Birden, güçlü aygırlara binen iki genç ortaya çıktı. Issız yolda dört nala ilerliyorlardı. Bir nedenden ötürü, bu iki genç, yeşil pelerinli adamı ve arkasındaki dokuz gizemli kişiyi gördüklerinde, kalplerini titreten soğuk bir his duydular.

İki genç bilinçli bir şekilde atlarını kenarı çekip, yolun diğer tarafından hızla devam etmeye niyetlendiler.

Bu gizemli görünüşlü adamlara çok fazla yaklaşmak istememişlerdi.

“İnsanlar…” İki genç adamı gören yeşil pelerinli adamın yaşlı yeşil gözleri parıldadı. O kadar zayıftı ki kemiklerinin üstünde bir deri tabakasından başka bir şey yoktu. Pençeye benzeyen elini uzattığında, garip, görünmez bir güç o iki genç adamı ansızın bağlayıverdi.

“Aaah!” “Aaah!”

Gençler kıpırdayamadıklarını fark ettiler, ardından havaya yükselmeye başladılar, vücutları artık kendi kontrollerinde değildi. Birer ok gibi yeşil pelerinli adama doğru fırlarken, ikisi de dehşet içinde haykırıyordu.

“Çatır!” “Çatır!”

İki eli gençlerin kafataslarını kavradı, adamlar birden sanki nöbet geçiriyormuş gibi kasılıp titremeye başladılar.

“Oh, Savaş Tanrısı, Yüksek Rahip? Ve o efsanevi Ejderkanı Savaşçısı?” Yaşlı adam kendi kendine mırıldanıyordu, ardından yağlı yeşil gözlerini kasılan gençlerin gözlerine dikti. “Zavallı çocuklar, size sonsuz huzuru veriyorum.”

Ardından, iki genç yere düştüler, ancak vücutlarında artık herhangi bir aura kalmamıştı. Ölmüşlerdi.

“Ne yazık. Bu iki ruh çok zayıf. Onları özümsemek bana çok az fayda sağladı.” Yaşlı adam uzun, rahat bir nefes çekti.

Ruhları özümsemek mi?

Eğer yakınlarda birisi olsaydı ve bu söylenenleri duysaydı, dehşete düşerdi.

Ancak arkasındaki dokuz gümüş pelerinli figür sessizliklerini koruyup, saygıyla beklediler.

“Yulan Kıtası büyük bir savaş dönemine girmek üzere. Bu her biriniz için harika bir fırsat. Gidin, çocuklarım. Beni hayal kırıklığına uğratmayın.” Yeşil pelerinli adamın antik sesi çınladığında, dokuz gümüş pelerinli figür hemen dizlerinin üstüne çöktüler. “Emredersin, yüce Ruh Büyücüsü.”

Ardından…

‘Vızzz’ ‘Vızzz’

Dokuz gümüş pelerinli figür dokuz gümüş noktaya dönüşüp ufukta kayboldu. O kadar hızlılardı ki, Linley onları görseydi hayrete düşerdi.

“Yulan Kıtası. On bin yıl oldu… o kadar değişmiş ki.” Yeşil pelerinli adam uzun, sessiz bir şekilde iç çekti. “Önce, gücümü geri kazanmalıyım. Daha sonra, fırsat bulduğumda, gidip Lord Beirut’u bir ziyaret ederim.” Ardından yeşil pelerinli adam tek bir hareketle bir gölgeye dönüşüp kayboldu.

Baruch İmparatorluğu. Ejderkanı Kalesi. Ana salon.

“Büyük abi Yale, kötü bir zamanda geldin. Birkaç ay önce, abim inzivaya çekilip eğitim yapmaya başladı.” Wharton, ziyarete gelen Yale ile çaresiz bir tavırla konuşmuştu.

“Üçüncü kardeş yine meditasyon mu yapıyor?” Yale, kaşlarını çattı.

“Mesele nedir? Bir sorun mu var? Neden bana anlatmıyorsun? Belki ben yardım edebilirim.” Wharton gülerek karşılık verdi. Yale ve Linley’in ne kadar yakın olduğunu biliyordu, doğal olarak yardım etmeye gönüllüydü.

Yale bir an tereddüt edip sordu, “Wharton, üçüncü kardeş ara verip benimle kısa bir süre görüşemez mi?”

Wharton, özür diler bir şekilde cevap verdi, “Büyük abi Yale, gerçekten üzgünüm. Bu meditasyon eğitimi öncekilerden farklı. Bu çok daha önemli. Abim eğitime başlamadan önce çok önemli bir şey olmadıkça kimsenin onu rahatsız etmemesini emretti. Aslında, ben abimi görmene razı olsam bile, Zassler Bey ve diğerlerinin de iznini alman gerekecek.”

Ejderkanı Kalesindekiler Linley’in eğitimini en önemli şey olarak görüyorlardı. Gelen kişi Linley’e ne kadar yakın olursa olsun, başka çare kalmadığı sürece Linley’i rahatsız etmemeye kararlılardı.

“Eğer durum buysa…” Yale bir anlığına durakladı.

“O halde Wharton, üçüncü kardeşi rahatsız etmeyeceğim. Her neyse, halletmem gereken bazı işler var. Şimdilik gidiyorum.”

Ejderkanı Kalesindekilere göre Yale’in gelişi küçük bir meseleydi. Kimse bunu fazla önemsemedi.

Sonraki gün.

Baruch İmparatorluğunun başkenti. İmparatorluk sarayı.

Cena, çiçek bahçesine girip onu bekleyen Yale’e doğru gülümsedi. “Başkan Yale, sizi bu kadar beklettiğim için gerçekten üzgünüm, lütfen oturun.” Cena, Yale’in geldiğini öğrendiğinde diğer her şeyi bırakıp hemen onu görmeye gelmişti.

Ne de olsa Cena Yale ve Linley’in ne kadar yakın olduklarını biliyordu.

“İmparator Cena, acelem yoktu. İlgilendiğiniz meseleler çok daha önemli, majesteleri.” Yale son derece mütevazı bir şekilde karşılık verdi.

Yale, Cena’nın küçüklüğünde Linley’i görmeye geldiğinde onunla oyunlar oynamış olsa da, Cena şu anda bir İmparatordu. Yale, İmparatorluk Sarayında hala saygılı ve mütevazı davranmalıydı.

Yale söze başladı. “İmparator Cena, sizinle açık konuşacağım. Bu seferki ziyaretimin nedeni yardımınızı istemek. İmparator Cena, şu anda Rohault İmparatorluğuna karşı büyük bir savaş başlattınız, değil mi? Ve şu ana kadarki savaşları kazandınız.”

“Doğru.” Cena başıyla hafifçe onayladı.

Yale’in neden bu konuyu açtığını merak ediyordu.

“Belki biraz aşırıya kaçabilecek bir isteğim olacak.” Yale devam etti.

“Ya?” Cena ona bakmakla yetindi.

Yale kıkırdayarak devam etti. “Durum şöyle. Siz üç büyük imparatorluğun rakiplerinizin topraklarını tamamen ele geçirmeyi hedeflediğinizi biliyorum. Bu savaşlar son derece çetin geçecektir ve Baruch İmparatorluğunun çok sayıda düşman askeri esir alacağını düşünüyorum.”

“Bu doğru. Yani?” Cena ona baktı.

Savaşta düşman askerleri esir almak normal bir durumdu.

Dahası, bu savaşın amacı Rohault İmparatorluğunu ele geçirmekti. Rohault İmparatorluğunun imparatorluk klanı nasıl olup da onlara boyun eğecekti? Doğal olarak savaşacaklardı.

“İmparator Cena, ele geçirdiğiniz düşman askerlerin büyük çoğunluğu köle olarak kullanılacak. İmparator Cena, esir aldığınız tüm askerleri Dawson Şirketler Grubuma satmayı düşünür müsünüz?” Yale sonunda isteğini dile getirmişti.

Cena hemen kaşlarını çattı.

Ele geçirdikleri tüm esir askerleri Dawson Şirketler Grubuna satmak mı?

Genelde, ele geçirilen düşman askerleri gelecekteki savaşlarda ön saflara sürülür ya da yol yapımında, madencilikte ve ağaç kesme gibi işlerde kullanılırdı. Kısacası her çeşit ağır işe sürülürlerdi. Belki küçük bir kısmı da satılırdı.

Ancak… tüm esir askerleri tek bir şirketler grubuna satmak?

Bu çok nadir gerçekleşirdi.

Bunun nedeni, iki önemli imparatorluk arasındaki böyle büyük ölçekli bir savaşta, her bir taraf yaklaşık iki ya da üç milyon aktif askere sahip olurdu ve belki milyonlarcası da yedekte bekletilirdi. Böyle büyük bir ölüm kalım savaşının sonunda ele geçirilen esir sayısı çok yüksek olurdu. Örneğin, büyük bir ordu yok edilirse, yüz bin askerin esir düşmesi mümkündü.

Rohault İmparatorluğunu ele geçirme süresince esir edilen askerlerin sayısı yüz binleri bulabilir, hatta belki aşabilirdi.

Yüz binlerce kişilik bir asker grubu, esir edilmiş bile olsa, yine de büyük bir askeri güç demekti. Böyle devasa bir askeri gücü bir ticaret birliğine vermek?

“Bu…” Cena tereddüt etti.

Karşısındaki kişi Linley’in büyük kardeşi Yale bile olsa, istediği gerçekten de fazlaydı. Baruch İmparatorluğunun yakaladığı her esiri Dawson Şirketler Grubuna satmasını mı istiyordu?

“İmparator Cena, endişelenecek ne var? Dawson Şirketler Grubumun geniş toprakları yok, hem de Üçüncü Kardeş gibi Azizlere sahip değiliz. Yalnızca esir düşmüş kölelerden bahsediyoruz.” Yale ikna etmeye çalıştı. “İmparator Cena, umarım bana yardım edebilirsiniz.”

Yale sözlerini büyük bir içtenlikle söylemişti.

“Başkan Yale, geçmişte, Dawson Şirketler Grubu köle ticaretine hiç bulaşmadı. Neden şimdi bu kadar çok esir satın almak istiyorsunuz?” Cena sordu.

Yale gülerek karşılık verdi. “Bu Şirketler Grubunun bir sırrı. Şu an özel bir gelişim planı üzerinde çalışıyoruz.”

Cena bir an sessiz kalıp, ardından Yale’e baktı.

Aslında, esri askerlerin Baruch İmparatorluğuna faydası sınırlıydı. Ne de olsa, onların asıl amacı Rohault İmparatorluğunu yok etmekti. Bu yüzden savaş sonrası esirleri fidye karşılığı serbest bırakma durumu yoktu. Dahası… Cena’ya göre, esrileri Dawson Şirketler Grubuna satsalar ne olacaktı ki?

Dawson Şirketler Grubunun da dünyayı ele geçirme gibi bir niyetleri olacak değildi ya?

Bu komik olmayan bir şaka olurdu.

Ne de olsa bir İmparatorluğun temeli sahip olduğu en güçlü uzmanlardı!

“Tamam, kabul ediyorum.” Cena cevap verdi.

“İmparator Cena, gerçekten minnettarım.” Yale hemen gülümseyerek karşılık verdi. “Gerçekten bana muazzam bir yardımda bulundunuz. Gerçekten çok teşekkür ederim.”

Cena ve Yale bir süre daha sohbet edip, Yale, ayrılmadan önce birlikte öğle yemeği yediler.

Yale gittikten sonra bile, bu konuyu hala Cena’nın kafasını kurcalıyordu. “Neden Dawson Şirketler Grubu ortada bir neden yokken birden bire köle ticaretine başladı? Dahası, bildiğim kadarıyla Yale ve Amcam son derece yakınlar, ancak Yale asla başkalarının yardımını istemeyen yiğit bir adamdı. Ancak bu kez…”